2-daagse is nu 213 dagen geleden en...pff. Ik zit hier nog elke dag aan u te denken. Terwijl dat gij... weette laat het gewoon. Alsof dat u het iets uitmaakt. Elke keer probeer ik iets lief te bedenken om te schrijven en eens dat ik aan het schrijven ben word ik kwaad. En waarom eigenlijk? Om een probleem dat er niet eens is. Want gij nu hier bij mij waardt geweest was er geen probleem. En als wij na kamp niks meer naar elkaar hadden gestuurd, was ik u nu misschien al vergeten... UHHH het is gewoon te moeilijk om uit te leggen. Om eerlijk te zijn weet ik zelf niet wat ik wil.
En trouwens over dat ge mijn hart niet wou breken, dat hebt ge nu wel al een paar duizend keer gedaan!!
